1e speeldag Jeugdcompetitie 2013-2014

door: Roger

Dit seizoen zijn er weer 4 toernooien die beslissen wie Nederlands Kampioen wordt. De eerste ronde is om te bepalen wie in de volgende drie ronden in Poule A en Poule B gaan spelen. De volgende drie ronden blijven de poules dezelfde samenstelling hebben. De punten opgeteld over de volgende drie ronden bepalen de rangschikking voor het Nederlands kampioenschap. Het team met de meeste punten (over de drie ronden) in poule A wordt Nederlands kampioen. Het zelfde geld voor poule B waar het team met de meeste punten kampioen van Poule B wordt.

Dus is deze eerste dag weer zeer belangrijk, we moeten bij de eerste drie eindigen. Als de poule-indeling voor de 1e dag bekend is, blijkt dat dit een zware opgave wordt.

Wij zijn ingedeeld met Argonauta (Breda), OSCD (Dordrecht), Orca 1 (Bilzen), Njord 2 (Veldhoven), Barracuda (Den Haag) en GOV (Bussum).

De wedstrijden

De eerste wedstrijd is tegen Argonauta, volgens mij het sterkste team in onze poule. Het blijkt dat ik gelijk heb, want na minder dan 30 seconden heeft Argonauta al gescoord. Argonauta is gewoon beter wat betreft snelheid en fysiek. We kunnen helaas niet scoren, Astacus – Argonauta: 0-5

De volgende wedstrijd spelen we tegen OSCD. Dordrecht zet ons vast op onze eigen helft, maar scoren doen ze niet. Dan valt toch de eerste goal al snel gevolgd door de tweede. Bij een 0-3 achterstand kunnen we scoren, maar de tijd is voorbij om nog meer te scoren. Astacus – OSCD: 1-3

De wedstrijd tegen onze zuiderburen. Als Orca dezelfde teamsamenstelling heeft als vorig seizoen, dan valt er weinig te lachen. In het begin gaat de wedstrijd op en neer, maar Orca weet als eerste te scoren. Ook scoort Orca de 0-2, dan maken wij de aansluitingstreffer, maar Orca slaat terug. In de laatste minuut maken wij 2-3, maar het is helaas te laat om nog gelijk te komen. Astacus – Orca 1: 2-3

Astacus – Njord 2 Deze wedstrijd moet we winnen, wat we dan ook doen: 8-0

De vijfde wedstrijd is tegen Barracuda. Dit werd spannend, het spel ging op neer. Doelpunten blijven lang uit, maar Barracuda weet uiteindelijk te scoren.Hierna kunnen we niets meer terug doen. Astacus –Barracuda: 0-1

De laatste.

Deze wedstrijd lijkt op de wedstrijd tegen Orca 1, alleen komen wij nu op voorsprong. Deze voorsprong bouwen wij uit tot 3-0. Pas in de laatste minuut weet GOV tegen te scoren. Astacus – GOV: 3-1

Balans: 2 gewonnen, 4 verloren (wel in een sterkere poule dan de andere die dag).

Dit betekent dat wij niet bij de eerste drie zijn geëindigd, dus spelen wij volgende keer niet in de A poule.

Astacusianen (Roger) in competitie 2013/2014

door: Roger

Ik speel zelf met Njord mee in de Nederlandse competitie.

Door een nieuwe indeling van de competitie (4 klassen), spelen we dit jaar in de 1e klasse.

Tot nu toe gaat het vrij soepel, ondanks onze kleine selectie (8 spelers).

Wij hebben tegen elke tegenstander al 1 keer gespeeld (in totaal spelen wij 3 keer tegen elkaar).De eerste competitiedag verliep zeer goed, 2 wedstrijden gewonnen met 15-0 en 16-0.De tweede dag hebben wij twee afmeldingen, deze worden aangevuld met spelers van Njord 2.

Gelukkig winnen wij ook deze dag alle wedstrijden (13-0, 8-4 en 20-0).

Dus staan wij bovenaan met nog 2/3 van alle wedstrijden te gaan.

Steakavond 2013

door: Marion

Op zaterdag 1 november 2014 is onze volgende steakavond, nu zullen jullie wel denken dat duurt nog lang, maar dat is waar de steakavond-commissie zich nu al weer mee bezighoudt. De zondag, na de steakavond beginnen we al met evalueren, wat ging er goed, wat ging er minder goed? Wat kunnen we verbeteren? Wat mag de volgende keer anders?

Ik wil jullie in ieder geval vertellen dat ik trots ben op Astacus, een fijne groep,  harde werkers, en wat een team. Wat hebben we goed gepresteerd samen afgelopen 26 oktober, veel helpers, veel vrijwilligers en veel eters, hoewel……  ik hoop dat het aantal eters het volgend jaar weer hoger zal zijn.

Het team in de keuken, kok Jack met zijn assistent Jenôt, hebben het toch maar klaargespeeld 320 steaks te bakken, de avond tevoren waren ze al bezig met het maken van de overheerlijke stroganoff- en pepersaus. Dan Mieke, die Astacus nog altijd een warm hart toedraagt, ze staat toch maar mooi de hele avond frites te bakken. Een betere oefening om je armspieren te trainen is er volgens mij niet, 100 kg steakfrites 4 a 5 keer in de lucht gooien. Mieke ze smaakten fantastisch. Dan wil ik ook nog even ons fabuleuze afwasteam noemen,  Luc en Jean. Jean die zelfs de ergonomische houding belangrijk vindt tijdens de afwas en om zijn rug te sparen zijn eigen kruk mee neemt. Mick en Niels pasten zelfs de hoogte van de werktafel aan om het Jean zo aangenaam mogelijk te maken. Luc die als een engel waakt over het welzijn van Jean en tegelijkertijd elk bord, mes en vork met veel zorg afdroogt. Ik begeef me nu natuurlijk op glad ijs bij het noemen van diverse namen, ja en als ik het dan toch over ijs heb….. Britt natuurlijk die al jarenlang als ijskoningin de toetjes verzorgt. Ze heeft inmiddels haar eigen systematiek ontwikkeld en als het ijs maar goed op temperatuur is, dan is Britt blij en krijgen we giga ijscoupes.

De hele ploeg in de eetzaal, ik noem hier geen namen,  want ik ben veel te bang dat ik iemand vergeet. Jullie zijn stuk voor stuk TOPPERS, zonder jullie geen tevreden klanten. Dionne Bastiaens, toch even een naam, mocht je dit stukje lezen, ben jij een blijvertje? Dan zien we je graag 1 november volgend jaar weer meehelpen., ja en dan natuurlijk de obers, Jack en Mick die al jarenlang vrijwillig de hele avond komen oberen. De mannen achter de bar, Cor en Falco

Kortom: Marisca en ik kijken er weer naar uit, de organisatie van onze volgende steakavond, zaterdag 1 november 2014.  De opbrengst die geheel ten goede komt aan onze clubkas. Dit om het tekort in onze begroting aan te vullen, alleen zo kunnen we de badhuur in het Geusseltbad blijven betalen. Want een ding is zeker, we willen blijven hockeyen.

 

Nieuwe gezichten

door: Niels van Kruchten

Ik kreeg woensdagochtend een sms van Raymond of er mensen geïnteresseerd waren om zaterdag mee te doen in de B-poule op het toernooi van Argonauta in Breda. Zoals jullie misschien weten is er niet veel voor nodig om mij naar een OWH-toernooi te krijgen, dus ik wilde wel. Raymond zei tegen me dat ik Wijnand Post maar een berichtje moest sturen. Na wat contact heen en weer tussen mij en Wijnand bleek dat ik mee kon spelen mat Baracuda. Dikke prima!   Zaterdagochtend vroeg in de auto gestapt richting Breda, daar aangekomen kennis gemaakt met alle aanwezige Baracuda leden, welgeteld één, Freek. Wijnand zei dat we gezelschap kregen van een Columbiaan, een Fransman, een Spanjaard en een Filippijn. Redelijk internationaal kun je zeggen. De Filippijn bleek uiteindelijk toch niet aanwezig te zijn waardoor we dus met maar vijf mensen moesten spelen. Totdat een jongen van Sepia zich aanbood om met ons mee te spelen (Sepia was immers niet aanwezig). Wedstrijden van tien minuten op een, zeker voor de B-poule, hoog niveau is op zich wel te doen met zes man, maar ideaal is anders.

De eerste wedstrijd verloren we, niet raar want we kenden elkaar niet. In die wedstrijd bleken we wel te kunnen hockeyen, we scoorden een aantal keer en lieten de tegenstander zien dat wisselen voor watjes is. Enfin, de tweede tegenstander was het daar niet mee eens en liet ons zien dat wisselen weliswaar voor watjes is, maar dat het wel helpt, opnieuw verloren. We kregen vrij snel door dat er geen enkele wedstrijd meer was die we konden winnen. Nieuw idee: gewoon spelen voor de lol. We gingen wat lobbyen bij andere teams, zo kregen we in de loop van de  dag steeds een ander team. De jongen van Sepia moest namelijk om vier uur al weg terwijl de Columbiaan er om vijf uur vandoor ging. Voor de laatste wedstrijd (tegen Argonauta II, het thuisteam) kwam er iemand naar me toe van de wedstrijdleiding. “Ik hoorde dat jullie met mensen spelen die ook in andere teams spelen, dat mag niet. Het team waar jullie tegen gaan spelen heeft ook al bezwaar gemaakt!” Ik: ”Als die mensen niet met ons spelen zijn we met vier! Dat is gewoon niet leuk!”. Enfin deze discussie duurde een tijdje, dus ik ben maar naar Argonauta II gegaan en heb ze ons probleem voorgelegd. Gelukkig bleken ze helemaal geen bezwaar te hebben, zij kwamen namelijk ook alleen maar om een leuke dag te hockeyen. Laatste pot, uiteraard ook verloren, was wel verreweg de leukste van de dag.

Na het toernooi werd er gegeten, echter dit was pas om 21.00 uur, en ik was kapot. Ik ben maar eerder naar huis gegaan, heb op mijn kamer in Eindhoven gegeten en was omstreeks 23.00 uur thuis. Vermoeiende, leuke, zware dag met veel nieuwe hockey gezichten. Ik zou het zo iedereen die een kans krijgt om mee te spelen met een ander team aanraden.

Niels

Parmacup 2013 Team BOL

door: Raymond

Na het succes en plezier dat we vorig jaar in Parma hadden, stond voor de deelnemers van ons team al vast: volgend jaar weer!

Welnu, volgend jaar is aangebroken en……..Parmacup 2013 wordt op de dag gehouden dat de finales van het WK te Eger gespeeld worden. Ik ruik meteen mijn kans: geen WK gangers, DUS dit is DE kans om het toernooi te winnen. Als ik mezelf weer rustig gekregen heb en de deelnemers van mijn team van vorig jaar bekijk, kom ik tot een onthutsende conclusie: van de 9 man blijven er 4 over! Mieke, Arno, Ward, Andy en Sven gaan naar het WK….Weg hoofdprijs! Ik kan mijn tranen nét bedwingen! Echter, ik krijg die Cup niet uit mijn hoofd. Als er een jaar is dat we kans hebben dat ding naar Limburg te halen, moet het NU gebeuren. De ‘harde kern’ eerst maar eens vragen of ze kunnen. Veerle was zo aardig als ze er uit ziet. Vakantietje omplannen en het verlossende:  Ja ik wil, komt eruit. Bram was ook geen enkel probleem en Roger zit vanaf eind augustus weer in de hockey-modus. Óf moet ik zeggen Tamara zit dan weer in de hockey-modus, dus dat was ook geen probleem. Maar ja, ik moet dus op nog zoek naar alternatieven. Familie Van Kruchten maar eens proberen. Een 2-voudig JA! Is ook niet moeilijk, immers nee zeggen is, genetisch bepaald bij hun, onmogelijk. We hebben dan al een team, weliswaar zonder wissels, maar toch. Dan krijg ik nog een ja uit onverwachte hoek. Niels Stijnen had het verslag van vorig jaar nog onthouden en heeft goede herinneringen aan buitenlandse trips (München) dat hij volmondig ja zei. Yihoeoeoeoe! We hebben een wisselspeler. Dan komt wederom een bericht langs op de digitale snelweg. Half Eger wil naar Parma en smeekt de Parmacup organisatie om het toernooi een week op te schuiven. Iets wat ik niet wil om 2 redenen: A: mijn dochter is dan jarig en zelfs ik wil dat voor geen beker/goud missen, en B: mijn kansen om te winnen zijn dan kleiner. Ik was geen kei in statistiek op school, maar in deze les had ik goed opgelet!

Gelukkig, na een paar weken is het verlossende woord: “Parmacup 2013 wordt gehouden op 31 augustus. Inschrijving volgt over enkele weken, we werken nu aan de website om de inschrijving te kunnen verwerken”. Ik kon die Italianen wel kussen! Wekelijks heb ik contact om te vragen wanneer we kunnen inschrijven. Immers we moeten nog de vliegtickets boeken en onderdak regelen. En dan……ik zit achter mijn PC op mijn werk, als ik een pop up zie verschijnen in mijn outlook: PARMACUP inschrijven vanaf nu mogelijk. Ik klik de pop up open en begin meteen met het inschrijven van BOL. Om die andere 1e plaats (van snelste inschrijver) binnen te hengelen kan ik me niet veroorloven typfouten te maken en vul dan ook keurig netjes volgens het 10 vingerblindtypsysteem het formulier in. Er heeft nog ‘nooit’ zoveel druk op mijn snel typen gelegen als nu! Maar het lukt. Binnen 20 sec. na binnenkomst mail is de inschrijving voltooid. Ik heb mijn 1e beker binnen!! Nu op naar de volgende. Maar eerst nog zomervakantie. Voordat die aanbreekt volgt er nog meer goed nieuws: Ellen Hondong wil ook meegaan! Weliswaar niet de supersnelle spits die we zoeken, maar wel een gewaardeerde kracht die met wat omzettingen in het team terecht kan. Tijdens een van de talloze Whatsapp  conversaties wordt Roger alvast voorbereid op een avontuurtje helemaal in de spits. Helemaal zonder commentaar gaat dat niet, maar ik ken Roger al bijna 30 jaar en weet dat hij een ultieme teamspeler is, bovendien, hoe meer hij moppert, hoe harder hij zwemt! Altijd meegenomen.

Na de zomervakantie begint mondjesmaat het trainen weer. Er zijn spelers die hardlopen, fitnessen, sommigen beide. Zelf ga ik met Veerle en Sven een zondagochtend naar Kapermolen om daar met een paar Genken- en Bilzenaren baantjes te trekken. Ook zijn we nog naar Njord gegaan en uiteindelijk enkele malen naar Bilzen om teamtechnisch aan mekaar te wennen. Aan de voorbereiding kon het niet meer liggen!

En dan?….. het hing al in de lucht: Sven kan helaas vanwege school niet meer mee naar Eger! Jammer voor het Nederlandse U19 team, maar Sven kan hierdoor wel mee naar Parma! 23 juli, de verjaardag van Marisca, knalt de champagne! SvMessie gaat definitief mee! Parmacup 2013: you will be mine! Ik geloof heilig in mijn team.

In de tussenliggende tijd hebben we nog besloten om met nieuwe zwembroeken te gaan spelen. Het logo van Parmacup 2013 is een Pacman en die gebruiken wij als ‘O’ van BOL. Vet idee! Omdat BOL (Best Of Limburg) steeds meer een begrip in Limburg wordt, besluiten we om ook een eigen vlag te maken. Kunnen we ieder toernooi gebruiken. AAD (Astacus’ Art Director oftewel Britt) wordt gek van me, maar na een paar dagen zijn we eruit met een té gek logo!

De voorbereidingen verlopen vlotjes. We hebben een 4* sterren hotel op loopafstand van het hotel geboekt, de huurauto’s zijn niet te duur maar we lopen tegen een ander fenomeen aan: omdat we ten tijde van het boeken van de koffers maar met 8 man waren, is er maar 1 koffer geboekt. Daar moeten alle vinnen in en de sticks. Nu gaat Sven mee en is de onmogelijke taak helemaal onmogelijk. We besluiten, tot euforie van de dames dat we een koffer bijboeken. Nu kunnen alle lipglosjes, smeerseltjes, föhns, broeken, rokjes, kleedjes, lipsticks, truitjes, vesten en jassen en handschoenen mee! Ach ja, we zijn nu eenmaal een gemengd team en ja, als getrouwde mannen weten wij exact hoe we ‘de vrouw’ een plezier kunnen doen.

Op donderdag 30 augustus komt Bram naar Maastricht trainen en blijft bij mij slapen. Na een tijdje over owh en aanverwante gewoonten geouweh… te hebben besluiten we op tijd naar bed te gaan. De dag erop pikken we in alle vroegte Sven op en scheuren dan door naar Stein om Niels S, Veerle en AAD op te pikken. In Born worden Ellen en Roger ingeladen en ‘off we go!’ NvK speelt een thuiswedstrijd en komt met eigen OV vervoer naar Eindhoven Airport. Zonder files komen we aan en de sfeer zit er meteen goed in. Omdat Bram als enige Belg meeging, had hij, als meer Belgen GÉÉN Whatsapp. Wij Hollanders kunnen ons daar niets bij voorstellen, maar het is waar, ik heb in Bilzen pionierswerk moeten verrichten. Groot was dan ook mijn vreugde dat óók Bram op t vliegveld whatsapp inschakelde (“ik ben opvoeder en kan uitstekend groepsdruk aan”) en hij zo aan ons Parmacup 2013 Whatsappgroepje toegevoegd kon worden! We checkten de koffers in, iets wat in 2e instantie lukt (verdeling was niet helemaal lekker) en we kunnen rustig op ons gemak ons bij Starbucks verwennen met een, peperdure, kop koffie. Ik moet dan nog een paar krentenbollen kopen, want ik had de mijne thuis laten liggen….Een goed begin…….Het doorlopen van de douane gaat easy en Sven moest meerdere malen zeggen dat hij het t.o.v. vorig jaar toch maar een verademing vond, geen stress en relaxt wachten op het instappen. Met een beetje mazzel zitten we ook nog alle 9 bij mekaar, wat de feestvreugde alleen maar verhoogt! Even later hangen we, met slechts een kwartier vertraging, in de lucht. Geen idee of Britt nu te veel of te weinig stress had, maar voordat we boven Stein waren, ja we vlogen recht over BOL grondgebied (ik heb een foto als bewijs) moest ze even naar het toilet. Zo wit als een A4tje kwam ze terug. Omdat ze zelf niet kon aangeven waarom ze misselijk was, hebben wij dat maar, op zijn Story’s, voor haar gedaan ;-). De rest van de vlucht gaat easy, althans zonder turbulentie, en de gesprekken gaan over en weer door het vliegtuig. Bram gaf aan dat hij het vreselijk vindt dat er na de landing geklapt wordt, dus moesten we een reden vinden om te klappen. Als het vliegtuig op tijd landt klinkt er altijd een irritant deuntje van Ryanair, dat ze alweeeeer op tijd zijn. Ik beloofde Bram dan ook plechtig te zullen klappen als we op tijd waren. ‘Onmogelijk’ want we lagen achter op het schema. Maar we landden op exact het afgegeven tijdstip! Een Ryanair trucje om de statistieken te kunnen manipuleren, maar het applaus was gemeend! Nu nog ff de koffers pakken, de auto’s oppikken en naar Lago Iseo.

Dan komt toch de eerste echte tegenvaller. Omdat ik de whatsapp naar Roger heb vergeten te sturen (kwam ik 10 dagen na terugkomst achter) met de mededeling: “Neem jij je creditcard wel mee”, krijgen we nu, omdat Roger geen credit card bij zich had, de 2e auto niet mee. Toen Sven dit hoorde sprong hij uit zijn vel. ‘Je maakt een grapje?!’ Maar iedereen die me kent, ik hou niet van grapjes. Niels S. had wel zijn kaart bij zich, maar, ongelofelijk maar waar, in Italië was het niet mogelijk om iets te regelen. Alles moest tot op de letter kloppen!? Waar is toch die goeie ouwe Italiaanse tijd gebleven…..? Een dik anderhalf uur later waren we na een paar telefoontjes dan eindelijk zover. Twee Punto’s met zonder pk’s gingen ons naar Lago Iseo brengen. Ik had het geluk ALLE dames en Sven in de auto te krijgen, altijd gezellig, met name als het over technische ziekenhuistermen gaat of concerten. Maar goed Sven heeft ons wat fietscross termen geleerd en die hebben we met de punto geprobeerd na te doen. Is overigens niet gelukt, maar lol hadden we wel.

Bij Lago Iseo aangekomen was het geen stralend mooi weer, maar het uitzicht was mooi en de dame in het barretje sprak geen gelukkig geen woord Engels of Duits. Tolk Roger hielp gelukkig mee en een dik half uur later hadden we eindelijk onze broodjes. De tijd die we ingeruimd hadden om onze tactiek te bespreken hadden we door de huurautocommotie niet meer. De tijd die we moesten wachten op het eten werd gedood met een wedstrijdje wie het meest bijdehand kon zijn. De rake opmerkingen vlogen over en weer en stokoude hockey verhalen werden opnieuw uit de oude doos gehaald. Omdat het nog een eindje rijden was naar Parma besloten we naar de panini’s te gaan rijden en zo togen we op naar onze Genker vrienden die al met de eerste vlucht vanaf Charleroi vertrokken waren en ook in ons hotel lagen.

Het hotel was uitstekend: Hartelijk welkom door de gastvrouw, mooie grote kamers en zeer aparte douches. Snel spullen opbergen en naar de supermarkt om spullen te kopen voor de wedstrijddag. Geen idee of jullie lezers al eens met 9 man naar de supermarkt zijn gegaan, maar na 5min. moest er ingegrepen worden. Ook winkelen is een militaire exercitie, anders wordt het voor je eigen team, het winkelende publiek en het winkelpersoneel één grote chaos. Ik nam zelf de rol van center op me en deelde de teams op in: Zoet, Hartig, Zout en Fruit. Binnen 5 minuten stonden we weer aan de kassa en konden we onze spullen in de minibarren leggen. Eindelijk tijd voor ons eerste echte terrasje in Parma. Samen met Genk nemen we er 1-tje en gaan dan op naar ‘ons’ restaurant. Ook hier geldt: Never change a lekker Restaurant! Vorig jaar hadden we hier heerlijk gegeten dus we gaan lekker terug. We spreken de eigenaar/chef buiten aan en zeggen hem dat we met 17 man zijn…. Nadat de beste man er van overtuigd is dat hij het goed verstaan heeft begint hij wat te schuiven en plotsklaps staan er 2 tafels naast elkaar voor ons op het terras, pole position. Het eten, pizza en sommigen met pasta vooraf zelfs, smaakte heerlijk. We besluiten na deze nogal vermoeiende dag toch op tijd naar de hotelkamer te gaan.

WEDSTRIJDDAG

Zaterdag 31 augustus is het dan eindelijk zover. De wekker rammelt en de eerste whatsapps vliegen al rond. Wat is Bram blij dat hij ingeschakeld is! Foto bij alle Bollers op te vragen! Desondanks is het aan de ontbijttafel rustig. Eten was goed, maar er stond wedstrijdspanning op ieders gezicht. Vandaag moet het gebeuren. We gaan op tijd naar het zwembad en Roger en Niels gaan nog verse broodjes halen. De captainsmeeting is een kwartier te laat omdat een team te laat arriveert, waardoor mijn tactische bespreking wederom niet door kan gaan en op het allerlaatste moment plaatsvindt op de zwembadrand. Niet ideaal natuurlijk, maar we vertrouwen op onze ervaring.

De eerste wedstrijd is tegen het Franse Pilou Pilou. De eerste van alle onbekende tegenstanders vandaag. Na een aarzelend begin is het na enkele minuten zelfs Pilou Pilou dat de 0-1 scoort! HET ZAL TOCH NIET WAAR ZIJN?! Gelukkig weten we op individuele kracht de wedstrijd in ons voordeel te draaien en winnen uiteindelijk met 4-1. Buit binnen, maar vraag niet hoe.  Er was een hoop te bespreken tijdens de nabespreking.

De 2e wedstrijd is tegen Erdania Sub Cirie. Wederom een lastige wedstrijd. Echter we houden nu de touwtjes in eigen handen. Het gaat niet van een leien dakje maar we winnen wel. Ditmaal met 3-1.  We zitten met een half been in de top 10 van het toernooi.

De laatste voorronde wedstrijd is tegen Nuoto Sub Vignola. Dit team heeft de pech ons als eerste tegen te komen als we lekker draaien. Hoewel het hockey niet hoogstaand is, zijn zij veel te zwak om ons tegenstand te bieden. We winnen makkelijk met 8-0.

Vanaf nu volgen er alleen maar finales. Immers verliezen betekent automatisch dat er geen finale gespeeld gaat worden. Tegenstander is Okeanos uit Frankrijk. BOL draait op volle toeren en heeft geen genade. In soms keiharde gevechten komt BOL boven als winnaar. Okeanos is dit niet gewend en probeert met babbelen te winnen, wat uiteraard niet lukt. Zij verliezen met 5-0.

Dan is het de beurt aan ParmaSub, de organiserende vereniging. Met snel spel worden zij geheel overrompelt. OK, ze scoren 1 maal, maar na 10 minuten staat er toch 7-1 voor ons op het scorebord.

De laatste wedstrijd voor de finale spelen we tegen Nel Blu Trieste. Deze worden op een ongelofelijk pak slaag getrakteerd waarbij ik zelfs aan mijn teamgenoten gevraagd heb of ik aub ook eens aan de puck mocht komen. Uitslag 11-0. BOL in de finale!

Onze tegenstander is Assetto Variabile uit Italië. Zij hebben, natuurlijk, dezelfde uitslagen gescoord in hun poule en zijn terecht de andere finalist.

De wedstrijd gaat over 15 minuten. We weten wat ons te doen staat. Vol d’r op en als eerste scoren. Dan gebruik maken van het momentum en de buit binnen takelen. Het startsein klinkt en we vliegen er vol op. Al snel blijkt dat Assetto niet wil verliezen. Het spel golft op en neer en vliegt van links naar rechts. Op een gegeven moment pikken we de puck rechts af en breken over links uit. Roger haalt alles eruit wat erin zit en scoort! 1-0 voor BOL. Assetto weet wat hun te doen staat en doet dat ook. Binnen enkele ogenblikken ligt de gelijkmaker in onze bak. Geen  man overboord, we hebben nog tijd genoeg. Na wederom een hoop geworstel lukt het ons ten tweede male om te scoren, ditmaal door Bram. We hebben nog 5 minuten te spelen horen we van onze Genker supporters. Assetto schakelt een tandje bij en breekt door over links. Ik moet fors aan de handrem trekken om het scoren te beletten, maar de scheidsrechter ziet mijn overtreding en kent een strafgoal toe. Wederom staan we gelijk. Ons beider slotoffensief strandt op het middenveld, uitslag 2-2, met als gevolg Golden Goal gedurende 5 minuten! Wie het eerst scoort is winnaar. Wat we ook proberen, we komen er niet doorheen, hoewel wij het beste van het spel hebben en tot op 1m van hun goal komen….. Na 5 minuten niet scoren is deze verlenging dan ook voorbij. Volgens de reglementen moeten er strafpucks genomen worden. De organisatie geeft aan dat als wij willen, er wederom 5 minuten Golden Goal gespeeld mag worden. Zowel Assetto als wij willen dit en we maken ons op voor weer een finale. Echter, of het toch aan de vermoeidheid lag die ons parten speelde of het gebrek aan ervaring of tóch het gebrek aan fysieke kracht, Assetto breekt na enkele minuten door op het middenveld en scoort. Weg droom! Geen eerste plaats, maar een eervolle 2e plaats. Assetto komt ons bedanken voor de respectvolle en sportieve wedstrijd. Na afloop gaan we zelfs  bij hun op hun mobieltjes de finale van het WK in Eger kijken tussen Frankrijk en Nieuw Zeeland.

De prijsuitreiking duurt altijd lang in Parma, maar uiteindelijk wordt BOL naar voren geroepen om de 2e plaats op te komen halen. Een oorverdovend applaus klinkt. We kunnen er trots op zijn dit bereikt te hebben. Vervolgens krijgen we óók nog te horen dat we de snelste inschrijvers waren, 1 sec. na versturen van de uitnodiging hadden ze onze inschrijving binnen 😉 YES!  Toch nog een beker!

‘s Avonds gaan we weer naar Íl Restauranto om heerlijke pizza te smullen en natuurlijk om een superdeluxe Gelateria te bezoeken met overheerlijk ijs (en chocoladefontein voor de dames!)

De vertrekdag is wederom betrekkelijk rustig, de vermoeidheid is toegeslagen. Na het ontbijt maken we nog een teamfoto (eerder geen tijd voor gehad) en dan gaan we aan de terugreis beginnen. Helaas hadden mijn gezellige reisgenoten zin in een winterslaapje en was er van het vrolijke gekwetter op de heenreis niks meer over. NIET GEZELLIG, maar het draaide om de zaterdag en die was super! De terugreis verliep verder vlotjes en op Eindhoven Airport werd er uiteindelijk hartelijk afscheid genomen.

PARMACUP 2013 was great, PARMACUP 2014 here we come!

Ciao Raymond

 

Een nieuwe hobby

door: Lieke

“Wat doe jij tegenwoordig?” Ja mensen onderwaterhockey is mijn nieuwe hobby. Familie en vrienden wisten dat ik tot mijn 18de fanatiek synchroon zwemmen heb gedaan maar dat ik sinds ik studeer (en dat is inmiddels al weer ruim 5 jaar) de zwemwereld op een lager pitje had staan en de nieuwe ambitie had om dokter te worden. Ze waren allang zover dat ze inmiddels wisten wat synchroon zwemmen was, kunstzwemmen in de volksmond. Wat op zich ook al geen alledaagse sport is. Ik zwem nog af en toe en geef nog wel eens training maar het water blijft toch altijd lonken en het fanatisme zit er toch in. Zodoende vond ik het, nadat ik afgelopen zomer terug kwam uit Zuid-Afrika, tijd voor iets nieuws, een vast ritme, weer op een vaste dag trainen en mijn fanatisme weer naar buiten laten komen. Met de komst van het Geusseltbad in Maastricht was ik op de site aan het kijken wat nu eigenlijk de openingstijden van het nieuwe zwembad waren. Even afgedwaald naar het kopje synchroon zwemmen, maar nee dat ging hem toch niet meer worden. En toen zag ik onderwaterhockey staan. Mijn eerste gedachte: “dat is volgens mij echt supergaaf”. Na de omschrijving gelezen te hebben en natuurlijk even op youtube wat filmpjes opgezocht te hebben, kon ik alleen maar een ding denken: daar wil ik wel eens een kijkje nemen. En zo geschiedde.

Mijn zwemvoorgeschiedenis inclusief snorkelervaringen op de mail gezet en al snel kreeg ik een enthousiaste reactie van Raymond. Die schreef dat dit DE sport voor mij zou zijn. Ik dacht meteen: dat stuurt hij vast naar iedereen die interesse toont (of hij dat ook daadwerkelijk doet weet ik eigenlijk niet…). Zodoende had ik mijn oude flippers uit de kast gehaald, m’n snorkelset (waar m’n bril toch echt niet meer van waterdicht was) en m’n oude badpak gepast (tja dat ging nog net). Toen was het tijd voor mijn eerste training, in ’t Limburgs niet te vergeten! Inmiddels weten jullie allemaal dat ik ben blijven plakken. De eerste Maastrichtse student, die niet eens echt uit Maastricht komt maar gewoon een echte Hollander is, als nieuw lid van Astacus. En ja, nu ben ik degene die uit mag leggen op feestjes en partijen wat voor een hobby ik nu weer heb. Laatst nog op mijn co-schap heb ik de zaalarts uitgelegd wat onderwaterhockey was en wat het inhield, die het overigens fantastisch vond. Komt de professor binnen, zaalarts: “heeft u wel eens van onderwaterhockey gehoord?”. Professor: “Bestaat dat?”. Zaalarts: “Jazeker, de co-assistent hier doet dat”. Wederom mocht ik vol enthousiasme vertellen wat er zo leuk  is aan onderwaterhockey.

Wat is er nu zo leuk aan onderwaterhockey?! Zwemmen ‘an sich’ is natuurlijk al erg leuk, ik ben een waterrat in hart en nieren. Onder water, boven water, een beetje poedelen, jezelf helemaal kapot zwemmen en dan met je verhitte hoofd even onderwater om af te koelen. Ik denk dat iedereen dat laatste gevoel zeker kent. Bij onderwaterhockey komen natuurlijk nog veel meer dingen kijken. Heb je namelijk ooit van een driedimensionale sport gehoord? Inderdaad, je tegenstander (of je teamgenoot) kan je ook van boven of onder benaderen. En nee we hebben helaas nog geen ogen in onze rug, dus dat blijft goed om je heen kijken en op je hoede blijven. Ja, wat kan ik nog meer zeggen… Het is gewoon de combinatie van alles! Fanatiek bezig zijn in teamverband, tactisch spelen, (onderwater) zwemmen, en ook nog eens conditioneel een goede oefening. Wat wil je nog meer?! Ik wil voorlopig nog niets anders!

Afgelopen paar maanden dat ik lid ben heb ik al een hoop geleerd. Ik had natuurlijk wel een voorsprong omdat ik kan zwemmen en met een snorkel en vinnen overweg kan maar daarmee ben je er zeker nog niet. De eerste keer dat je zo’n stick, of eigenlijk meer een stickje, in je hand hebt is toch wel wennen. Ik heb hem in het begin volgens mij ook wel 10x verkeerd om in mijn hand gehad, dan voel je je toch best een beetje een kn**sje. Maar al doende leert men is de uitspraak en met trots mag ik zeggen dat ik echt al wel vooruit ben gegaan. Zo goed als mijn grote vrouwelijke voorbeelden Britt en Veerle (maar dat spreekt voor zich) gaat het hem bij lange na nog niet worden. Of ik die ambitie heb? Ik ben fanatiek dat zeker, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik niet denk dat ik op deze leeftijd, oe dat klinkt wel heel oud.. Herstel.. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet denk dat ik naast mijn studieverplichtingen nog veel zal bereiken. Het lijkt me wel echt heel erg leuk om een keer een wedstrijd of toernooi mee te spelen, als we dan maar niet verliezen door toedoen van mij. Ik ben benieuwd wat 2014 me gaat brengen op onderwaterhockey gebied! In ieder geval een stuk meer dan ik een paar jaar geleden had kunnen bedenken 😉 Ik hoop dan ook dat 2014 voor iedereen weer een prachtig sportief onderwaterhockey jaar zal gaan worden!