Zomerkamp 2012 door Sacha

Nagekomen bericht: zomerkamp 2012

door: Sacha

 

Vrijdag 17 augustus was het zover, iedereen wat zich had aangemeld van ASTACUS incl. aanhang ging 2 nachten bivakkeren zonder enige luxe of gadgets laat staan stromend warm water om te douchen naar een of andere uithoek in België.

Na aankomst ging ieder op zoek naar een geschikte slaapplek. Zo ontstonden er drie verschillende groepen, kamer 1 een mengelmoes van oude rotten, ouders en jong grut. Kamer 2, was overduidelijk in bezit genomen door de jeugd van Astacus, aangevuld met wat oudere leden. De 3e kamer stond in teken van jonge kinderen hun ouders. De avond werd gevuld met friet/friet mayonaise/

Friet speciaal/frikadel/kroket/kaassoufflés/viandel/ed van de frietenkar. Dit werd opgepeuzeld met achtergrond muziek van DJ Sven. Toen iedereen zijn buikje vol had vertrok de frietenkar en werd er nog een drankje genuttigd tijdens het stoken van een kampvuur door echte pyromanen. Er werd nog vrolijk doorgebabbeld wanneer de eerste kampgangers hun slaapzak opzochten.

 

Zaterdag 18 augustus ’s ochtends was het voor iedereen op zijn eigen tempo wakker worden, wassen en tandenpoetsen. Na een frisse blik en adem kon aan een van de ontbijttafels geschoven worden. Na het ontbijt werd er door een aantal waaghalzen een mega oranje afdekzeil uitgerold. Deze werd voorzien een dikke, dikke, dikke laag groene zeep en water. Dit kon maar één ding betekenen, BIG FUN.  Nadat een drietal jeugdleden over het plastic te hebben zien glijden dacht KING KURT, Pffff, poe, poe, kinderspel en deed zich zijn zwembroek aan, nam een aanloop, sprong als een antilope en gleed over de zeepbaan, halverwege zijn glijpartij draaide hij zich op zijn rug maar zijn gezicht sprak boekdelen. Het was over met de pret voor King Kurt.  Door zijn enthousiasme was hij zijn grens overschreden met als gevolg een schouder uit de kom.

 

Heel Astacus kwam in Actie. Binnen 5 minuten was het resque-team bij elkaar geschraapt en klaar voor vertrek. Broeder/chauffeur Nico en Assistent Sacha begeleiden de patiënt in de auto. Een ding stond voorop, King Kurt moest in no time naar het ziekenhuis in Maaseik. De eerst 500meter was een lijdensweg voor Kurt gezien het landweggetje met voor zijn beleving 98 gaten cq kuilen.

Eenmaal op de geasfalteerde weg konden records gebroken worden. Als bliksem MC Nico scheurde de Skoda-ambulance vol gas door het Belgische landschap. Als De Dukes of Astacus werd de wagen voor het ziekenhuis in Maaseik geparkeerd. Fits like a glove.

Het was een culture shock voor ons toen we het ziekenhuis binnen liepen. Alsof een arm uit de kom al niet genoeg was. Nadat we enkele minuten vol verbazing hadden rondgekeken, hebben we ons “naar onze mening“ gemeld aan een onlogische plek bij een blonde jonge dame. Het aanzicht van deze zuster toverde een glimlach op ons gezicht en met weemoed dachten we terug aan onze puberdromen waar zustertjes met korte rokjes de revue passeerden.

We werden weer weggerukt uit onze gedachten toen ze vroeg wat er scheelde. King Kurt verteld over zijn letsel en werden daarna verwezen naar het onderzoekskamertje. In Nederland maar ook in onze dromen zagen die toch anders uit dan hier. Het leek wel een vooroorlogs ziekenhuis. Kurt begon wat zenuwachtig te worden want onderweg had hij al verteld dat hij absoluut niet tegen spuiten kon. MC Nico en ik lagen dubbel van het lachen om King Kurt zijn grapje.

kurt op behandeltafelAan het gezicht van King Kurt was af te lezen dat dit voor de echt was. Hierdoor werd er nog harder gelachen en rolden de tranen over de wangen. Voorzichtig gaf hij aan dat dit ook niet de eerste keer was dat dit hem was gebeurd. Tot overmaat van ramp kwam diezelfde jonge dame die hem had ingecheckt even een praatje maken en een infuus plaatsen. Vol interesse, zoals je het ook verwacht van een gediplomeerde verpleegster, vraagt ze aan King Kurt hoe dit gebeurd was? Vol eerlijkheid vertelde King Kurt over zijn avontuur. Onze blonde schone verpleegster, was een typisch blondje, ze had nog nooit van een zeepbaan gehoord. Zo Braaf als kerkknaapje legde King Kurt uit wat dit inhield. Nico en ik hielden het niet meer van het lachen toen de blonde jonge dame met een blik van een botsauto vroeg of hij voor zulke spelletjes niet te oud was.

 

Maar voordat hij kon antwoorden, nam zijn angst toe en vroeg eh zuster ik zou graag willen liggen als u een spuit gaat gebruiken. Hierop keek ze streng en antwoordde  allee, ne vent met zulke plaatjes op zijn lichaam en al die piercings kan toch niet bang zijn voor een spuitche! “ Doordat K.K. keek als een puppy ging de verpleegster overstag en mocht Kurt gaan liggen.kurt in zkhs bed

Haar laatste woorden waren voordat ze vertrok: Ge moet hier efkes wachten op den dokter, ik ben zo terug!!!!!!In de daarop volgende 15 minuten hebben we met z’n drieën flink moeten lachen om het hele gebeuren en het ziekenhuis personeel.

Daar kwam de dokter lopend in zijn Indiana Jones kostumeke,  even kennismaken met deze bijzondere patiënt. Inmiddels wist het hele ziekenhuis wat een zeepbaan was en King Kurt was het gespreksonderwerp van de dag.

Dokter Indiana Jones gaf aan eerst een foto te willen schieten en dan naar snel na de OK. De verlossing was nabij, wel moest Kurt eerst al zijn zilverwerk verwijderen, (alleen die ene die er niet uit kon mocht blijven zitten)voor de foto  werd genomen. Het ziekenhuisbed met Kurt erin  werd de OK ingereden. Na al deze inspanning was het tijd om wat te drinken. Gelukkig stond op de gang waar wij moesten wachten een frisdrankautomaat die ook last van de warmte had. Nadat we enkele euro’s armer waren gemaakt door de automaat konden we hem (de drank automaat)alleen maar verr..t schelden en als niemand keek hem een flinke oplawaai hadden gegeven, stonden we alsnog met lege handen.

 

Bijna 30 graden buiten en met een gevoelstemperatuur van 40 graden moest we  het halve ziekenhuis kris kras door lopen om een goed werkende automaat te vinden om wat  vocht tot ons te kunnen nemen. Het voelde aan of we door een woestijn liepen, met af en toe een fata morgana. We wisten niet dat één uur lang kon duren in een warm, benauwd deprimerend vooroorlogs ziekenhuisgangetje. Een sprong van geluk maakte we toen we Kurt na dit uur weer zagen.

Op de recovery kwam de jonge dame, die voor blosjes op onze wangen toverde Kurt uitchecken. Zo beleefd als de Belgen zijn wenste ze ons nog een fijn weekend en richtte zich naar  Kurt, en wenste hem beterschap met de schouder. Ze wilde Kurt een laatste tip meegeven voordat we het ziekenhuis verlieten. Hangend aan haar lippen hoorden we haar de volgende woorden uitspreken, zulke spelletjes zult ge beter overlaten aan kleine kinderen.

 

Zo snel als we geparkeerd hadden, zo snel scheurden we weer weg, alsof Rosco P Coltrene op onze hielen zat. Na een kortdurig overleg kwam het idee om Kurt thuis af te zetten. Aangekomen bij het stulpje van Kurt smachtte hij naar zijn vriendinnetje Len. Echter hij werd teleurgesteld door een kleine onduidelijkheid tussen hem en zijn vriendin Len, ze bleek er niet te zijn. Nadat Len was gearriveerd reageerde ze heel nuchter, “enne jong is het weer zo ver?” Hieruit blijkt dat Kurt bekend is met zulke escapades. Niet lang hellen, we moeten versnellen. In sneltreintempo werd weer naar de kampplek gereden.

Warm en plakkerig aangekomen  op de kampplek  realiseerde Kurt zich dat voor hem nu het kamp voorbij was, geen zwempartijtje, geen BBQ, spelletjes en niet hangen tussen de jeugd van Astacus tot in de late uurtjes. Nico en ik hebben ons later weer gevoegd bij de rest van ASTACUS. De duik in het zwembad was de perfecte afsluiter na zo’n innoverend dagje dat gepaard ging met tropische temperaturen.  ’s Avonds hebben we nog lekker gebarbecued en stonden er weer pyromanen klaar om het kampvuur weer nieuw leven  in te blazen.

Met mooie herinneringen ben ik met mijn gezinnetje weer huiswaarts gegaan. Voor Esther, Kjell, Esmee  en mij was het een geslaagd kamp, onze complimenten voor de organisatie. Zowel King Kurt als ik hopen dat in 2013 weer een dergelijk kamp georganiseerd zal worden………

 

Met vriendelijke groet, Sacha

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.