door: Raymond
Onderstaand volgt het verhaal van BOL aan de Parmacup 2012 dat plaatsvond op 1 september in Parma, Italië.
BOL is een geuzennaam en staat voor Best Of Limburg.
Deze benaming is voortgekomen uit het samenspelen van diverse spelers van Astacus en Bilzen tijdens het toernooi in Louvain La Neuve. Daar werden we 1e en de naam werd unaniem als geuzennaam aangenomen.
Gezien het volgende op een onvoorstelbaar verhaal lijkt en wij soms het gevoel hadden in een slechte film te zitten volgt hier dan ook een opsomming van de sterren: De hoofdrolspelers in de film zijn (in goed gebruik, alfabetisch):
- Andy, de echte held, van Wesemael, normaal gesproken spelend voor Orca Bilzen
- Arno, als niks gebeurd is het ook niet leuk, Borgers*, spelend voor Argonauta (*Is geen Limbo maar zijn opa komt uit Limburg #not)
- Bram, de kameleon tussen jeugd en volwassenen, Vreven, Orca Bilzen
- Mieke, ik steek mijn mening zeker niet onder stoelen of banken, van de Kerkhof, Astacus
- Raymond, no voice, Smeets, Astacus
- Roger, Koekoek 🙂 BAM Cox, Astacus
- Roland, geweldig, prachtig, wat heb ik veel geleerd, Vandoren, Orca Bilzen
- Sven, Ik let wel op de dames, Etten, Astacus
- Veerle, onderwater een echte kerel, bovenwater een echte dame, Stijnen, Astacus
- Ward, de gelukkigste Balens, Balens, Orza Bilzen
Verder zijn er nog bijrollen voor Ryanair, overijverige douanebeambten en diverse figuranten.
Heeel lang geleden volgt er een mail van Roger met de vraag wie er van Astacus mee wil naar Parma. Zoals vaker gebeurt moet dit meerdere malen gevraagd worden om er uiteindelijk achter te komen dat we als Astacus zijnde geen heel team op de been kunnen brengen.
Aan de overkant van de Maas deed zich echter het zelfde probleem voor. Op een gegeven moment zie ik op Facebook een oproep van Andy dat hij op zoek is naar een team waar zij met 4 man mee kunnen spelen. Aangezien ik zeer goed kan hoofdrekenen meld ik meteen bij Andy dat we een compleet team kunnen maken. Andy meldt zich bij de organisatie en dan komt de ontnuchtering. Parmacup 2012 is volgeboekt! Weg eerste buitenbadtoernooiervaring, lekker eten en drinken in La bella Italia 🙁
Maar Andy duikt, zoals vaker, in het kleinste gaatje. Er is nl. een team dat gezegd heeft dat ze mee willen doen, maar ze hebben het inschrijfgeld nog niet voldaan. Na de deadline, houdt Andy de druk erop en krijgt de open plaats! Yiiihoooeee!! Allemaal ff geld aan Andy overmaken en de puzzeltocht naar de beste reisoplossingen gaat van start. Achteraf gezien blijkt dit probleem 2 te zijn geweest….
We, de NL inbreng van BOL, besluiten om vrijdag ‘s ochtends vroeg al te vertrekken vanaf Charleroi naar Bologna en overnachten 500m van het zwembad in een luxe 4* hotel. Goede nachtrust is minstens zo belangrijk!
Vrijdagochtend 30 augustus, vertrekken we om 4.30u vanuit Geulle, via Bunde om Sven op te halen, naar Charleroi. Je kunt maar beter op tijd zijn. Er kan immers altijd wel iets onverwachts gebeuren……
In Charleroi treffen we onze vrienden van Koraal Genk. Zij hebben voor exact dezelfde reis als ons gekozen, ipv wat ze voorgaande jaren altijd gedaan hebben, met een busje naar Parma rijden. We zitten gezellig wat te keuvelen, zij aan de warme chocomel (na jaren van voorbereidend werk mijnerzijds) als we uiteindelijk kunnen inchecken, na een strenge handbagage check, of de afmetingen correct zijn en of er vloeistoffen in zitten.
Na de metaaldetector doorstaan te hebben is er commotie bij de het röntgenapparaat. De bagage moet opengemaakt worden. Nietsvermoedend maken Arno en Sven hun koffers open en worden hun sticks eruit gehaald, met de vraag wat dit in Godsnaam is? “sticks? onderwaterhockey? Nog nooit van gehoord!” Maar hier kun je iemand mee neerslaan, verwonden en mag dus niet mee! Rogers en Mieke haar sticks werden ook ontdekt en dat was geen voordeel, maar ook geen nadeel, het werd eerder hilarisch. Alle sticks werden in 1 bak gelegd, bak vol. Alles werd geprobeerd, toernooi, sport, haal je superieur erbij, maar niets hielp. Sterker nog, de manager kwam erbij en hij zei ook dat het wapens waren! 🙁 maar er kon een escape aangeboden worden. Kosten voor deze uitzondering 50 euro. Maar goed, we hadden geen keuze! De tijd begon te dringen aan de gespannen reacties van de ambtenaren te merken, het vliegtuig staat te wachten!
We moeten alle wapens in 1 tas doe en deze inchecken! Snel de tas van Sven het onderste boven gooien, zijn spullen in de andere handbagages gooien en Raymond achter een security guy aan weer terug naar de incheck balie. Daar even wachten op de juiste dame, die nog opgetrommeld moest worden, 50 euro betalen, labeltje om de tas en weer achter de security guy aan, terug door de scanners. “Do you know where to go now?” vraagt de security guy aan me? Ja,ja, gate 7. “Rennen, want het vliegtuig staat op je te wachten!” Dus ik, vol gas trappen af, langs andere gates scherend. Ondertussen hoor ik vaag mijn naam omgeroepen worden en schakel ik nog een tandje bij. Gelukkig word ik door 3 personen opgewacht. Pfoe, ik heb t gehaald. Hijgend overhandig ik mijn ticket. Ik ben veilig. Parma here I come! Totdat de semi-vriendelijke dame aan me vraagt waar de rest van mijn groep blijft? Ik zeg, welke rest? “mr. Borgers, mr. Cox, etc.”. Zijn die dan nog niet langs? Neen, ze waren nog niet langs. Het geduld van de dame was op! “Kun je ze niet ff bellen?” En zo gezegd zo gedaan. Ik bel met Roger en zeg dat ze op moeten schieten. “ja, ja, we komen eraan” zegt Roger. Ik zeg: “neen niet we komen eraan, maar RENNEN! Ze sluiten de gate en dan kunnen we niet mee!”
Ik kijk de gang af en zie opeens gate 6 raar kijken. Komen 5 BOLLERS met tassen op hun rug aangerend. Na een supersnelle ticketcheck worden we onvriendelijk verzocht naar het vliegtuig te rennen. Weer trappen af, grondpersoneel dat raar staat te kijken en een heel vliegtuig dat op ons zit/staat te wachten. Met klotsende oksels zoeken we her en der een plekje. We hebben het gehaald! Alle spullen aan boord, vanaf nu gaat het genieten beginnen.
De vlucht gaat perfect en een dikke anderhalf uur later stappen we dan ook uit in Parma. Het weer is zeker niet slecht. We gaan dan vervolgens onze 2 koffers ophalen, een grote met onze vinnen en de andere met onze ‘wapens’. En tot onze verbazing worden alleen de vinnen gelost. We wachten nog even want de wapens zullen wel ergens anders verstopt/bewaard zijn. Na 10 minuten gaan we nogmaals kijken/vragen. De band staat stil. Geen sticks…. De vriendelijke Italiaan aan de band vertelt me dat we een klacht moeten gaan indienen bij Lost and Found Luggage! Wij naar de balie en de mevrouw belt met het vliegtuig. Geen bagage apart afgegeven en het ruim was leeg! “We beginnen alvast met de klacht op papier in te vullen”. De mevrouw legt ons de spelregels uit: “De dag nadat de koffer komt wordt het bezorgd bij ons”. Ik zeg nog, we blijven er wel op wachten, in de veronderstelling zijnde dat diezelfde dag nóg een vlucht uit Brussel naar Bologna komt. Helaas, de eerst volgende vlucht is zaterdag. We krijgen dan zondag onze sticks! Toernooi om zeep! Arno belt al met zijn vrienden van Dordrecht (OSCD) en regelt zich al wat nieuwe sticks. Ik bel ondertussen met Andy om te zeggen dat zij niet dezelfde fout maken en dat hij ook reservesticks meeneemt. Met de aangifte in de hand verlaten we de LFL. Arno haalt zijn lijfspreuk nog maar eens van stal, en zonder dat ons humeur aangetast wordt gaan we naar de autohuur. Daar pikken we onze Panda’s op en sturen naar Maranello.
Daar gaan we ff naar het Ferrari museum. We zijn er nu toch! Op de parkeerplaats krijgt Roger al kippenvel van het geluid van een Ferrari racewagen die op het nabij gelegen circuit op, zijn donder krijgt.
Onze beide dames kunnen zich er niks bij voorstellen, want zo koud is het toch niet?! Ik vraag nog of we niet eerst naar het circuit zouden gaan. Immers, het zat ons nog niet mee die dag. We vragen aan de proppers (dames en heren die je een rit in een Ferrari trachten te verkopen à 60 euro voor 10 minuten) tot hoe laat ze op het circuit bezig zouden zijn. “Tot 17u” was het antwoord en we besluiten naar binnen te gaan. Veerle en Mieke besluiten wel om mee naar binnen te gaan en we kijken rustig wat rond, begeleid door onze eigen gids, Roger. Na de privé rondleiding gaan we op naar het circuit. Van tevoren hadden we beredeneerd waarom de sticks er niet bij waren. Het was technisch gezien al niet mogelijk! Als ík al had moeten rennen, had er iemand in mijn kielzog moeten zitten! En dat was niet het geval….Ik besluit om de klachtenbrief in te scannen en aan Andy te mailen. Ik bel hem op en vraag of hij op tijd naar Charleroi wil gaan op zoek naar ons koffertje met wapens. Hopelijk willen ze het hem meegeven…..
Ondertussen horen we de Ferrari nog steeds janken. Totdat we bij het circuit aankomen….Natuurlijk! Geen raceauto’s meer! We besluiten om wat eten bij de supermarkt te halen en gaan dan terug naar het circuit. Meer dan een uur zitten we te wachten: geen raceauto’s. We zitten weliswaar gezellig te keuvelen/eten/omkleden, maar er komen geen Ferrari’s. We besluiten om nog 10 minuten te wachten. En net op het moment dat we willen vertrekken wordt er een auto gestart, tenminste niet voor niks gewacht. Hoewel er maar 3 rondjes gescheurd wordt (1 auto) zijn de mannen tevreden, de dames ook. We kunnen gaan. We krijgen ook nog een 2e sessie met een andere auto en dan is het inpakken en wegwezen….op naar Parma!
De reis verloopt vlotjes met onze Fiat Panda’s. Achter de tolpoortjes worden we ingehaald door de heren van Koraal Genk en we worden door hun geëscorteerd naar het hotel. Veerle draait haar eerste rondje in de draaideur en daarna worden we op zijn Italiaans ingecheckt. We hebben zeer goede kamers (4**** hotel!) en het ziet er tiptop uit. We besluiten om meteen boodschappen te gaan doen voor morgen. Fruit, broodbeleg snoep en dergelijke. Het wordt een lange dag! Wederom achter onze semi italiaanse vrienden aan crossen we door Parma. The Italian Job is er niks bij. We hebben alleen de trappen niet afgescheurd, maar we hebben ons meteen aangepast aan de rijstijl van Zuid Europa.
In het winkelcentrum maken we een plan, we lopen als een geoliede machine door de winkel en hebben binnen no time onze boodschappen. We lijken wel mieren. In het centrum zit Genk wat te drinken. Wij besluiten om naar het hotel te gaan. Iedereen loopt door maar ik blijf nog ff hangen. Uiteraard wordt er gevraagd of we sticks van hun willen lenen, of dat ze er nog moeten maken van papier etc. Maar dan krijg ik een Belgisch telefoontje binnen. Een mijnheer die in redelijk Nederlands uitlegt dat Andy voor zijn neus staat en of het goed is dat hij onze tas aan hem mee mag geven!!! Natuurlijk! Belgische mijnheer hangt op en ik schreeuw het uit! Genk kijkt me raar aan, maar heeft al snel door dat we onze sticks terugkrijgen. Ik ren naar buiten en vertel het nieuws. Om het te vieren gaan we weer naar binnen en drinken we er eentje. We gaan daarna naar het hotel, kleden ons om en gaan naar een restaurant. Los van het feit dat het niet naast de deur lag, stortregent het ook nog! Niet grappig. Silvio komt ons ophalen en het moet gezegd worden, het restaurant was top. We hebben enorm gelachen en last but not least heerlijk gegeten. Rond 11u gaan we gezamenlijk naar huis. Het was een lange dag en morgen worden er prestaties verlangd!
Onder het eten krijgen we update van ons Belgisch Limburgse deel van BOL. Vlucht had vertraging, daardoor missen ze de aansluitende bus en de aansluitende trein. De verwachtte aankomsttijd wordt 02u…..we rijden naar huis en komen dan langs het station. Lopend doe je daar minimaal een half uur over. Ik sms Andy dat dat bijna niet te doen is en dat ze zich een taxi moeten pakken. En zaterdag moeten ze om 7.15u aan het ontbijt zitten. Middenin de nacht komt Roland in mijn kamer. Het is dan 2.05u! Ze zijn veilig aangekomen en het is dankzij Andy’s navigatiesysteem dat ze zich verlopen (dus toch!) hebben.
Om 7.15u gaan we gezamenlijk eten. Lekker ontbijtje en dan een half uurtje later zitten we in de auto op weg naar het zwembad, om 8.15u is de captainsmeeting. Roger en Sven gaan daarna nog broodjes halen. We krijgen het wedstrijdschema en moeten de 3e wedstrijd tegen Southern Gold. De Nieuw Zeelandse vrienden van Niels Balens! Hij moest naar een bruiloft in Moldavië en mist daardoor dit vette toernooi!
De jongens van NZ komen nog ff buurten, babbelen wat en we spreken af om na de eerste wedstrijd ff bij elkaar te komen om een foto te maken, speciaal voor Niels! Het concept voor de foto wordt doorgesproken en unaniem akkoord bevonden. Blijkbaar was het een briljant idee want we hadden (Niels Balens let op!!) GEEN ENKELE MOEITE!! om de Kiwi’s van ons plan te overtuigen!
We gaan bij elkaar zitten om de tactiek te bespreken. We gaan 2-3-1 spelen, een bekend systeem voor de meesten. We maken de indeling wie waar gaat zwemmen en bepalen de wissels. Na een gezonde discussie worden de puntjes op de ‘i’ gezet. Ik leg mijn parkeersensorvoorbeeld uit in de hoop dat we niet teveel uit elkaar gaan liggen en leg uit dat we de eerste wedstrijd moeten winnen, ondanks dat het de eerste wedstrijd is en die loopt nooit lekker.
We beginnen voortvarend. We zijn snel, liggen goed bij elkaar, kunnen elkaar vinden in het IJSKOUDE water en scoren ook nog! Eindelijk eens een voorsprong in de eerste wedstrijd. De wedstrijden duren 9 minuten en dat staat garant om vol gas te geven. Er is geen tijd/ruimte voor fouten. Het lukt nog om 2-0 te scoren. Southern Gold komt nog terug, maar te laat en de eerste buit is binnen! BOL – SG: 2-1. We houden nog een nabespreking om iedereen gefocust te houden en om verbeteringen aan te kunnen brengen, maar het moraal is al meteen OK. Mijn stem vertoont dan al de eerste barsten. De airco op de kamer, de lange reis van gisteren en de eerste overwinning tegen een NZ team eisen zijn tol.
We hebben nu ongeveer een dik uur tot aan de volgende wedstrijd. Dan gaan we gezamenlijk op bezoek bij onze Nieuw(e) Zeelandse vrienden. Daar volgen de felicitaties aan ons en een enorme verassing. Zij hebben tegen ons met z’n 5’n gespeeld! Simpelweg om de reden dat ze er niet meer hebben. Wat zijn die kerels, en 1 vrouw dan sterk! We hebben het helemaal niet gemerkt, maar goed, ze hebben verloren (het is immers niet ons probleem dat ze niet compleet zijn), Spanjaarden die zich op het laatste moment afmeldden en bruiloften in Moldavië, kostten hun de winst. We krijgen echter een heel mooi compliment. “you woke us up guys!”. MAW we krijgen de bevestiging van onze bespreking en start. I love it when my plan comes together……
De 2e wedstrijd is tegen Kingsbridge Krays. Een team met ervaring uit UK. We flitsen uit de startblokken maar zwemmen onszelf in deze wedstrijd voorbij. We denken het toernooi in deze wedstrijd te kunnen winnen. Schoten mislukken, maar dankzij het goede positiespel kunnen we met additionele inzet er toch voor zorgen dat we deze wedstrijd uiteindelijk winnen, met 2-1.
Na deze wedstrijd die fysiek zwaar was en de jeugd op sleeptouw genomen werd door de mannen met ervaring, kwam Roger gehavend uit het water. Hij zet zijn bril af en wat blijkt, zijn neus is beschadigd.
Een kraai had met haar stick de puck gemist en hem met de voorkant een klap tegen de bril gegeven. Kapotte neusbrug 🙁 .
De douanes in Charleroi hadden gelijk, het zijn echte wapens! Roger gaat naar de EHBO en komt met een enorme bandage terug, maar met bandage kan hij nog steeds hockeyen. Gelukkig maar.
Wedstrijd nummer 3 tegen Serrasalmus uit Tsjechië gaat als een tierelier. We zijn minder opgefokt, kijken beter, schieten daardoor beter en laten echt gallery-play zien. De winst gaat naar Limburg, 4-0. We zijn nu zeker van de A-poule en zijn zelfs zo arrogant om te gaan rekenen of we 1e of 2e in de poule moeten worden 🙂 we besluiten echter om gewoon voor de winst te gaan. Als je het toernooi wilt winnen moet je van iedereen kunnen winnen. Dus ook van ParmaSub, de thuisploeg. Ik zet de jonge gasten voor de wedstrijd nog ff op scherp want de nonchalance sluipt erin. Niks vreemds aan, maar we kunnen het niet gebruiken en het hoort bij het leerproces. We spelen inmiddels onder een lekker zonnetje, frank en vrij. Ook deze ploeg rollen we op met 4-0.
U begrijpt de moraal is perfect, de stem wat (nog) minder. Het kringetje na de wedstrijd moet steeds kleiner worden om mezelf nog verstaanbaar te maken. Onvoorstelbaar, als nummer 1, evenals Dordrecht naar de A-poule. Je hoort het toernooi denken, Who the F..ck is BOL?!
De finale poule beginnen we wederom scherp, met een bijeenkomst en allemaal tegelijkertijd omkleden. We beginnen tegen Piranha Pecs uit Hongarije. Vanaf nu worden er alleen nog maar finales gespeeld. Of het de zenuwen waren van ons of de laatste stuiptrekking van hun, maar zij scoren 1-0. Steven Kars, de eigenaar van CanAm onderwaterhockeyspullen schiet over hun rechterkant langs ons door en scoort de 0-1. We blijven gefocust en Sven besluit dat het genoeg is geweest. Hij vliegt letterlijk en figuurlijk naar de startpuck, slalomt om 3 man heen en scoort! 10 seconden na de achterstand hebben we gelijk gemaakt middels een ace. De enige die op dit toernooi gemaakt wordt en iets dat je zelden ziet op dit niveau. Klasse Sven! Goed voorbeeld doet volgen en we maken relatief makkelijk de pot af. BOL – Piranha: 4-1
Door deze score zijn we bijna zeker van plaats 8. Maar daar waren we niet voor gekomen. Mijn eigen doelstelling was om bij de eerste 6 te komen. Beter dan een Limburgse ploeg tot dan toe gedaan had. En nu was ik er ook nog bij!
Tegen West London beginnen we wederom super voortvarend door binnen 20 seconden te scoren. Er was alleen 1 probleem. Scheidsrechter 1 had niks gezien terwijl scheidsrechter 2 nog niet in het water lag! En een onsportieve Engelsman dus ‘gewoon’ de puck uit de goal lepelde en verder zwom. Er was ook niks te horen omdat er met kunststoffen doelbakken gespeeld wordt. We zijn razend. En om in de film termen te blijven: “you f.cked with the wrong marine!”
Alle druk wordt erop gezet en niet veel later wordt er door ons de 1e goal gemaakt. We zijn razend maar zetten dit om in de juiste energie. WL komt overigens ook nog tot bij/in onze goal maar wij lepelen nu zelf de puck uit de goal, iets wat niet opgemerkt wordt. Spiegelen heet dat in het dagelijkse leven. Wat jullie kunnen, kunnen wij ook maar dan beter! De wedstrijd was dusdanig zwaar en hectisch dat we zelf na afloop niet weten of we nu met 1 of met 2-0 gewonnen hebben. We hebben wel gewonnen en komen na het tellen van de doelpuntenmakers erachter dat het toch met 1-0 was! De beste prestatie ooit. We zijn, onafhankelijk van het resultaat tegen Dordrecht minimaal 4e. Missie geslaagd, maar we willen nu nog meer…
De wedstrijd tegen Dordrecht wordt beslist door de scheidsrechters, of eigenlijk het gebrek eraan. We hebben Dordt niet echt in de problemen gebracht maar onbegrijpelijke beslissingen en het niet nemen van beslissingen zorgde ervoor dat na 9 minuten Dordt in de finale stond omdat ze met 2-0 van ons gewonnen hadden. Zelf hadden we het idee dat de wedstrijd ingekort was omdat de lucht begon te betrekken. Het zonnetje was weg inmiddels en het water en buiten was de temperatuur gelijk…. niet grappig, met name als je bedenkt dat Noord Italië de warmste zomer ooit gehad had, totdat BOL ging inchecken.
De laatste wedstrijd van het toernooi gaat over 15 minuten en we moeten tegen Michel Zinc. Een team dat bestaat uit U23 van Frankrijk met wat ervaren rotten zoiets als 2/3 Roger om in Njord termen te blijven. Ze hadden met 2-0 van SG verloren. Niet dat dat iets wil zeggen, maar kansloos zijn we niet.
Onbevangen beginnen we, maar deze mannen spelen netjes, schieten goed, hebben irritante schijnbewegingen in huis en binnen no time staan we met 2-0 achter. Ik geef Arno de opdracht om mee te starten. Of we maken er 2-1 en komen terug in de wedstrijd of we komen achter met 3-0. De dood of de gladiolen. Het wordt de dood. We komen er niet doorheen. Na 15 minuten hakken en zagen staat er 6-0 op het scorebord. We hebben gevochten als leeuwen, maar dit team was voor ons te sterk. One bridge too far…… Treuren hoeft niet, we zijn 4e met een superjong team. Een geweldige mix met nieuw en oud talent, snelle zwemmers en de tanks. Een zeer uitgebalanceerd team, BOL waardig. Fijn om hier aanvoerder van te mogen zijn.
Na afloop gaan we als een raket naar het hotel om te douchen! Nico en Brigitte, het is mogelijk, Veerle kan binnen 15 minuten helemaal klaar zijn! Jullie moeten alleen voor een glazen draaideur zorgen, die vindt ze echt leuk!
Het feest achteraf hebben we niet helemaal meegemaakt.
De krachtsinspanning die we geleverd hebben eiste zijn tol. By the way mijn voice is weg. Het piept niet meer, maar kraakt alleen nog maar.
De volgende dag is het wederom zeer vroeg, maar wel gezellig aan de ontbijttafel. We nemen afscheid van onze Belgische BOLLERS en rijden op het gemak naar Parma. Ik zeg nog tegen Veerle en Mieke die bij me in de auto zitten: “hopelijk hebben we zo nog tijd om lekker op het gemak een kop koffie te drinken”. Helaas ook dit gaat niet lukken. We moeten de huurauto aftanken, maar bij het tankstation kunnen we alleen maar betalen in de automaat met contante 5jes of 20jes. Het lukt net met wat wisseltrucs om de tanks vol te gooien (achteraf blijkt overigens dat het toch nog mislukt is!), moeten bijna buiten het vliegveld het koffer inchecken, staan vreselijk lang in de rij en moeten daarna ons wederom haasten om in het vliegtuig te komen. Weer geen koffie en de dames geen gelato! De verdere terugreis verloopt vlotjes en om 13.30u zijn we dan ook weer in Limburg.
Ik zou zeggen op naar volgend jaar. Kunnen we ons al opgeven? Oh ja, spelers die in 2012 hebben meegedaan hebben voorrang bij de inschrijving. Het kan natuurlijk niet zo zijn, om een willekeurig voorbeeld te noemen dat diegenen die de prioriteit nu niet op owh gelegd hebben, volgend jaar wel mee kunnen. Hé Niels B! 🙂 The End